ناروانی های گویایی کودک را بپذیرید    

به احتمال زیاد برایتان مشکل است که درنگ ها و وقفه های گویایی فرزندتان را به راحتی بپذیرید، زیرا شما نگران هستید که مبادا او تا آخر عمرش دچار لکنت شود. حتی اگر تلاش می کنید که نسبت به مشکل گویایی کودکتان واکنش هیجانی نداشته باشید، مع الوصف به ناگزیر، نگرش ها و احساساتی که در وجود شما نهفته است ظاهر گشته ، تأثیر خود را بر کودک خواهد گذاشت.

برای مقابله با این قبیل تأثیرات نامطلوب ، می بایست سعی نمایید که برداشت و ادراک صحیحی از انواع ناروانی های کلامی داشته باشید، چرا که بسیاری از ناروانی های کلامی در زندگی روزمره کاملاً عادی هستند.

درباره تفاوت های فردی در زمینه گویایی مطالعه نمایید.

مواقعی که برایتان مقدور است به صحبت های کودکان و بزرگسالان دیگر ، بخصوص وقتی که با شما صحبت نمی کنند ، گوش دهید و ناروانی های کلامی آنها را بشمارید. به دفعاتی که آنها دچار وقفه زبان می شوند، کلمات یا صداها را تکرار می کنند ، جمله ای را مجدداً بیان می نمایند ، مکث ها و بالاخره صداهای غیر مفهوم و زایدی که حین صحبت از خودشان تولید می کنند کاملاً توجه داشته باشید. با این توجهات ، نسبت به تنوع و فراوانی ناروانی های کلامی در صحبت های عادی آگاهی بیشتری پیدا خواهید کرد. همچنین در مطالعه و بررسی خود، به تعداد و انواع مختلف ناروانی های کلامی که می شنوید دقت نمایید. از مکث ها غالباً برای تأکید ، جلب توجه ، رعایت دستور زبان و یا بهره گرفتن از زمان کوتاه آن برای فکر کردن استفاده می شود. لذا این قبیل مکث ها به عنوان وقفه های کاملاً طبیعی در صحبت کردن محسوب می شوند. اگر شما به وقفه های کلامی خودتان گوش کنید متوجه خواهید شد که به تدریج نسبت به آنها حساسیت پیدا می کنید. در مجموع این بررسی ها برای شما بسیار جالب خواهد بود، از این جهت که متوجه می شوید چقدر ناروانی های کلامی عادی و یا قابل قبول در صحبت های روزانه مردم وجود دارد.

البته این که کودکتان بیشتر از شما در صحبت کردن وقفه و مکث داشته باشد ، امری است کاملاً طبیعی . شما می بایست متوجه فراوانی ( تعداد ) و چگونگی تغییرات مکث های کودکتان باشید.

بدون شک ، شما شاهد مواقعی خواهید بود که کودکتان ، با روانی و سلاست کامل صحبت کند. این مشاهده ها ( مشاهده صحبت روان کودک ) اطمینان خاطر و تأکید مجددی است برای شما ، و دلیل واضح و شاهد صادقی است بر این که کودکتان واقعاً می داند که چگونه صحبت روان داشته باشد و با استمرار و تمرین و ممارست می تواند گویایی خودش را بهتر و روانتر کند، ولو این که در حال حاضر نمی تواند در همه ی مواقع به طور  کامل صحبت کند و البته چنین توقعی نیز نباید از او داشته باشیم . بنابراین ، از شما می خواهیم که با در نظر گرفتن مراتب فوق الذکر ، با نگرشی تازه و متفاوت ، مسئله  ناروانی های کلامی کودک را مورد توجه قرار دهید.

صبر و تحمل بیشتری در برابر ناروانی های گویایی کودک داشته باشید.

بعضاً مقدار ناروانی کلامی که ممکن است موجب بی قراری یا عجله و بیتابی شنوندگان شود، آنقدر ناچیز است که توسط شخص دیگر قابل توجه نیست. اگر در مورد شما وضع به گونه ای است که ناروانی های کلامی کودکتان به طور مدوام موجب ناراحتی و بی قراری شما می شود ، بهتر است دامنه صبر و تحمل خودتان را بیشتر کنید.

اگر از خودتان سؤالات زیر را بپرسید ، مطمئناً پذیرش ناروانی های کلامی کودک برایتان راحت تر خواهد بود:

- چرا وقتی که کودک می خواهد مطلبی بگوید و کمی بیش از مدت زمان مورد انتظار شما طول می کشد، ناراحت و برانگیخته می شوید؟

- آیا واقعاً سطح توقع و انتظار شما از کودک در مورد روان صحبت کردن ، خارج از ظرفیت و توانایی او نیست؟

- چرا از او توقع دارید که روان تر از صحبتی که الان می کند، سخن بگوید؟

- آیا این بدان دلیل نیست که به نظر شما بچه های همسن و سال او روان تر صحبت می کنند؟

- و یا به خاطر این نیست که فرزندان دیگر شما از روانی کلامی بهتری برخوردار هستند؟

- چرا او نیز باید به اندازه آنها از روانی و مهارت کلامی برخوردار باشد؟
- آیا این بدان جهت نیست که شما نمی خواهید با صبر و حوصله ، وقت بیشتری صرف کرده ، به حرفهایش گوش کنید؟

بهترین شیوه ای که شما می توانید به وسیله آن رابطه خودتان را با کودک نزدیک تر و غنی تر نمایید ، این است که با صبر و حوصله و فرصت کافی به صحبت های او گوش کنید.

- آیا هنوز نگران این هستید که مبادا لکنت او بدتر شود؟

- آیا فکر می کنید که تردید و درنگ های او در صحبت کردن نشانه ای از عقده روانی و یا خود کم بینی است؟

- آیا شما نگران این هستید که وقتی کودک به مدرسه برود، چطور می شود؟ 

 توجه داشته باشید که همه این نگرانی ها و تشویش های شما به سادگی ، مشکل گویایی کودکتان را بیشتر می کند.

به کودک نشان دهید که از ناروانی کلامی او نگران نیستید.

اجازه دهید فرض کنیم که شما بالاخره آماده اید که ناروانی های کلامی کودکتان را همان گونه که هست بپذیرید. این پذیرفتن به چه معناست ؟ بعضی ها به والدین کودکی که لکنت دارد، توصیه می نمایند که ناروانی های کلامی کودک را به کلی نادیده بگیرند. اما ما احساس می کنیم که شما می توانید واکنش های بسیار مثبت و سازنده ای در مقابل صحبت های کودکتان داشته باشید . شما اگر بخواهید به فرد دیگری نشان دهید یا ثابت کنید که رفتار او ( همان گونه که هست) مورد قبول شماست ، چه می کنید ؟ نهایتاً می گویید : من متوجه شدم که او رفتارش این طور است ، اما اهمیتی ندارد ؛ احساس من نسبت به او عوض نشده است ، بیشتر وقت ها اصلاً متوجه آن نمی شوم . شما ملاحظه می کنید که مهارت های گوناگون به نسبت های مختلف در کودکان رشد و توسعه پیدا می کند ، اما به این تفاوت ها توجه چندانی ندارید ، تا این که فاصله ی این تفاوت ها به طور  کاملاً محسوس و قابل ملاحظه ای آشکار شود. در این صورت نیز معمولاً کاری انجام نمی دهید ، مگر این که مشکل به طور  جدی ادامه یابد.

مادری می گفت : من سعی کردم هر چه بیشتر ، شکسته و بریده صحبت کردن کودکم را بپذیرم . از خودم پرسیدم : زمانی که کودک تازه غذا خوردن با قاشق را یاد می گرفت ، چه واکنش هایی نشان می دادم ؟ یادم آمد که او در جریان استفاده از قاشق چه خراب کاری هایی که نمی کرد ، غذایش را به هر طرف می ریخت و مرتباً لباسهایش را کثیف می کرد. بالاخره چندین ماه متوالی طول کشید تا او تقریباً یاد گرفت که با قاشق غذا بخورد. این مادر می گفت: به خاطر می آورم که آن موقع تصمیم گرفتم در ارتباط با کارهای ناجور کودک در وقت غذا خوردن با قاشق ، اصلاً ناراحت نشوم و او را تنبیه نکنم . من کارهای او را به اقتضای سن او عادی تلقی کردم و حالا از این که موفق شده است به طور کامل از قاشق استفاده کند، خشنود هستم. با گذشت چند هفته از زمانی که او شروع به غذا خوردن با قاشق کرد ، مسئله  ریختن ( پاشیدن ) غذا روی لباس و اطراف خودش به مراتب کمتر شد ، ولو این که هنوز هم قادر نبود کاملاً تمیز و مرتب غذا بخورد.

فرزند کوچک این مادر صبور و فهیم ، به تدریج در استفاده از قاشق برای غذا خوردن کاملاً مهارت پیدا می کرد و اگر به ندرت در این کار با مشکل مواجه می شد ، مادرش بدون هیچگونه واکنش هیجانی آن را می پذیرفت. این مادر به این حقیقت پی برده بود که باید نسبت به رشد گویایی و ناروانی احتمالی کلامی کودک نیز چنین بازخورد و واکنشی داشته باشد.

ما قبول داریم که پیروی از این دستورالعمل ها ، بخصوص زمانی که کودکتان دچار لکنت زبان جدی است ، چقدر برای شما مشکل است. اما برایتان بسیار سودمند خواهد بود اگر همواره به خاطر داشته باشید که کودک شما تا آنجا که برایش ممکن است سعی خودش را می کند. وقتی شما عکس العمل هیجانی نشان می دهید ، در واقع او را وادار می کنید که بیش از حد و فوق العاده جدی تقلا کند که لکنت خودش را متوقف نماید، از لکنت داشتن اجتناب بورزد و یا این که آن را پنهان نماید و این کارها و تقلاهای بیهوده ، لکنت او را بدتر می کند. پس سعی نکنید مشکل گویایی او را از آنچه هست پیچیده تر کنید.